Woest en vredig, van Vietnam naar Cambodja
Blijf op de hoogte en volg Nathalie
31 Mei 2015 | Cambodja, Phumĭ Ta Phŭl
Daar was ik dan; in Ho Chi Minh City. Een echte metropool aan de rand van de Mekong Delta. Een leuke stad, maar toch ietwat een teleurstelling na Hoi An. Vergelijkbaar met Aziatische steden als Bangkok. Onder het mom van 'been there, done that' hebben we ons verblijf hier dan ook met één dag ingekort.
Op de dag dat we wel in HCMC (vroeger Saigon) waren hebben we een bezoekje gebracht aan de Cu Chi Tunnels zo'n 35km buiten de stad.
Als je de strong spirit van de Vietnamezen zou moeten symboliseren is Cu Chi een goed startpunt. Op het eerste gezicht is er weinig te zien van de vicieuze gevechten, bombardementen en vernietiging. Om te zien hoe het er werkelijk aan toe ging moet je dieper graven - ondergronds.
Het tunnelnetwerk werd legendarisch in de jaren '60 voor het faciliteren van Vietcong soldaten. Hierin konden ze onderduiken en ook verrassingsaanvallen uitvoeren op Amerikaanse soldaten. Op het toppunt liepen deze tunnels van Saigon helemaal tot aan de Cambodjaanse grens.
Nauwe gangen leiden je verdiepingen laag onder de grond van kamer naar kamer, waarbij elke verdieping lager je in een nog nauwer gangenstelsel terecht komt. En dan te bedenken dat de tunnels die te bezoeken zijn nog vergroot zijn voor toeristen.
Het War Remnants Museum in HCMC is ook zeker zijn bezoekje waard gebleken. De exibitie onder de naam Requiem laat indrukwekkende en ontroerende oorlogsfoto's zien gemaakt door fotograven die tijdens de 17 jaar lange oorlog in Vietnam zijn gesneuveld.
Na dit indrukwekkende laatste stukje geschiedenis was het de volgende dag tijd om richting de Cambodjaanse grens te gaan. Rond het middaguur namen we de bus naar Chau Doc vlak bij de grens om daar nog een overnachting te hebben, voordat we Vietnam definitief zouden verlaten. Zou Cambodja net zo'n indruk maken als Vietnam?
De aankomst in Chau Doc was er één in de categorie hartverwarmend! In HCMC hadden we nog even snel een hosteltje opgezocht en geboekt en bij aankomst kregen we van Jinh de receptioniste zo'n enthousiast welkom dat we er flabbergasted van waren. Ze had speciaal op ons gewacht. Haar shift eindigde om 21.00 uur en het was inmiddels al tegen 22.00 uur. Wat een liefde! Wat later bleek dat dit alles te maken had met onze nationaliteit, want in het hostel waren genoeg oud-hollandsche attributen aanwezig om een klein museum mee te starten.
Jinh heeft ons op haar meest enthousiaste manier geholpen met het boeken van het ticket voor de fast ferry naar Phnom Phen (Cambodja) voor de volgende ochtend en toen was het toch echt tijd voor bed. Vaarwel Jinh, je blijft altijd in mijn gedachten met je enthousiaste spirit!
Om 07.00 uur de volgende morgen namen we een fietstaxi naar de pier. Dat moet er vast erg grappig hebben uitgezien met onze shitload aan bagage, want overal werd er gelachen en gezwaaid.
De boot die ons in 4-5 uur naar Phnom Phen zou brengen over de Mekong River was geweldig! De grensovergangen -in elk land 1- met een spanwijdte van nog geen 20 meter tussenbeide, die we toch echt via het water moesten afleggen, gingen gelukkig vrij vlot. Hoewel het achterdek alleen maar houten bankjes had, terwijl je binnen comfortabel op een stoel kon zitten, besloot ik om van de rit te genieten. Ik heb Vera binnen achtergelaten en nam plaats op het houten bankje. Het uitzicht was geweldig en de wind door je haar en de zon op je gezicht, maakt 4 uur op een houten bankje zitten helemaal niet zo vervelend!
Omdat onze terugvlucht vanuit Phnom Phen gaat, slaan we deze stad voor nu even over en plakken we die er op het eind van onze reis aan. Direct van de boot zijn we in de bus gestapt op weg naar Siem Reap. Voor de lokale bus moesten we nog 1,5 uur wachten op vertrek dus besloten we de lokale minibus te nemen. Iets duurder, maar wel minder stops en zou er dus ook korter over doen.
Jaaaa goed plan Naat! Je was even vergeten dat je met je 1.80 m niet in een Aziatisch minibusje past?! En je shitload aan bagage gewoon op schoot moet?! Afijn! Na een hobbelige rit bovenop het achteras (wat ervoor zorgt dat je tegen het plafond gelanceerd wordt bij elke bump in the road - en dat zijn er een hoop in Cambodja!- en ondersteboven opgevouwen zit in de minivan, kwamen we aan in Siem Reap. Acht uur van complete hel waar we met een lach en een traan op terugkijken.
Maar goed, ik ben in Cambodja en dat is ook WAT! Want hier zijn tempels (aka een Wat) en nog eens tempels. Gisteren hebben we een 8 uur lange dag vol tempels gehad in het beroemde Ankor Wat complex. Of eigenlijk zo'n 25 Wat(t) en je zou het een overdosis kunnen noemen. Van een stapel stenen die per toeval nog op elkaar staan tot nog mooi gedecoreerde en nagenoeg heel overgebleven tempels. Zeker waar de natuur de tempels heeft overwoekerd en bomen bovenop muren groeien, is het heel indrukwekkend. Iedereen die Indiana Jones en Tomb Raider heeft gezien kan zich het plaatje wel voorstellen. Nog adembenemender zijn de prachtige sunsets. Een serene afwisseling na alle oorlogsgeschiedenis van Vietnam.
De dag die we in HCMC bespaart hebben halen we hier in. En omdat Siem Reap alleen maar bestaat vanwege Ankor Wat en er niet veel meer te doen is dan eten, drinken en shoppen besloten we een guesthouse met zwembad te nemen. En hier zit ik dan; een nieuw epistel aan jullie te typen vanaf een heerlijk ligbedje langs het zwembad met een cocktail binnen handbereik. Sorry voor de jaloersmakende ondertoon ;)
Op de dag dat we wel in HCMC (vroeger Saigon) waren hebben we een bezoekje gebracht aan de Cu Chi Tunnels zo'n 35km buiten de stad.
Als je de strong spirit van de Vietnamezen zou moeten symboliseren is Cu Chi een goed startpunt. Op het eerste gezicht is er weinig te zien van de vicieuze gevechten, bombardementen en vernietiging. Om te zien hoe het er werkelijk aan toe ging moet je dieper graven - ondergronds.
Het tunnelnetwerk werd legendarisch in de jaren '60 voor het faciliteren van Vietcong soldaten. Hierin konden ze onderduiken en ook verrassingsaanvallen uitvoeren op Amerikaanse soldaten. Op het toppunt liepen deze tunnels van Saigon helemaal tot aan de Cambodjaanse grens.
Nauwe gangen leiden je verdiepingen laag onder de grond van kamer naar kamer, waarbij elke verdieping lager je in een nog nauwer gangenstelsel terecht komt. En dan te bedenken dat de tunnels die te bezoeken zijn nog vergroot zijn voor toeristen.
Het War Remnants Museum in HCMC is ook zeker zijn bezoekje waard gebleken. De exibitie onder de naam Requiem laat indrukwekkende en ontroerende oorlogsfoto's zien gemaakt door fotograven die tijdens de 17 jaar lange oorlog in Vietnam zijn gesneuveld.
Na dit indrukwekkende laatste stukje geschiedenis was het de volgende dag tijd om richting de Cambodjaanse grens te gaan. Rond het middaguur namen we de bus naar Chau Doc vlak bij de grens om daar nog een overnachting te hebben, voordat we Vietnam definitief zouden verlaten. Zou Cambodja net zo'n indruk maken als Vietnam?
De aankomst in Chau Doc was er één in de categorie hartverwarmend! In HCMC hadden we nog even snel een hosteltje opgezocht en geboekt en bij aankomst kregen we van Jinh de receptioniste zo'n enthousiast welkom dat we er flabbergasted van waren. Ze had speciaal op ons gewacht. Haar shift eindigde om 21.00 uur en het was inmiddels al tegen 22.00 uur. Wat een liefde! Wat later bleek dat dit alles te maken had met onze nationaliteit, want in het hostel waren genoeg oud-hollandsche attributen aanwezig om een klein museum mee te starten.
Jinh heeft ons op haar meest enthousiaste manier geholpen met het boeken van het ticket voor de fast ferry naar Phnom Phen (Cambodja) voor de volgende ochtend en toen was het toch echt tijd voor bed. Vaarwel Jinh, je blijft altijd in mijn gedachten met je enthousiaste spirit!
Om 07.00 uur de volgende morgen namen we een fietstaxi naar de pier. Dat moet er vast erg grappig hebben uitgezien met onze shitload aan bagage, want overal werd er gelachen en gezwaaid.
De boot die ons in 4-5 uur naar Phnom Phen zou brengen over de Mekong River was geweldig! De grensovergangen -in elk land 1- met een spanwijdte van nog geen 20 meter tussenbeide, die we toch echt via het water moesten afleggen, gingen gelukkig vrij vlot. Hoewel het achterdek alleen maar houten bankjes had, terwijl je binnen comfortabel op een stoel kon zitten, besloot ik om van de rit te genieten. Ik heb Vera binnen achtergelaten en nam plaats op het houten bankje. Het uitzicht was geweldig en de wind door je haar en de zon op je gezicht, maakt 4 uur op een houten bankje zitten helemaal niet zo vervelend!
Omdat onze terugvlucht vanuit Phnom Phen gaat, slaan we deze stad voor nu even over en plakken we die er op het eind van onze reis aan. Direct van de boot zijn we in de bus gestapt op weg naar Siem Reap. Voor de lokale bus moesten we nog 1,5 uur wachten op vertrek dus besloten we de lokale minibus te nemen. Iets duurder, maar wel minder stops en zou er dus ook korter over doen.
Jaaaa goed plan Naat! Je was even vergeten dat je met je 1.80 m niet in een Aziatisch minibusje past?! En je shitload aan bagage gewoon op schoot moet?! Afijn! Na een hobbelige rit bovenop het achteras (wat ervoor zorgt dat je tegen het plafond gelanceerd wordt bij elke bump in the road - en dat zijn er een hoop in Cambodja!- en ondersteboven opgevouwen zit in de minivan, kwamen we aan in Siem Reap. Acht uur van complete hel waar we met een lach en een traan op terugkijken.
Maar goed, ik ben in Cambodja en dat is ook WAT! Want hier zijn tempels (aka een Wat) en nog eens tempels. Gisteren hebben we een 8 uur lange dag vol tempels gehad in het beroemde Ankor Wat complex. Of eigenlijk zo'n 25 Wat(t) en je zou het een overdosis kunnen noemen. Van een stapel stenen die per toeval nog op elkaar staan tot nog mooi gedecoreerde en nagenoeg heel overgebleven tempels. Zeker waar de natuur de tempels heeft overwoekerd en bomen bovenop muren groeien, is het heel indrukwekkend. Iedereen die Indiana Jones en Tomb Raider heeft gezien kan zich het plaatje wel voorstellen. Nog adembenemender zijn de prachtige sunsets. Een serene afwisseling na alle oorlogsgeschiedenis van Vietnam.
De dag die we in HCMC bespaart hebben halen we hier in. En omdat Siem Reap alleen maar bestaat vanwege Ankor Wat en er niet veel meer te doen is dan eten, drinken en shoppen besloten we een guesthouse met zwembad te nemen. En hier zit ik dan; een nieuw epistel aan jullie te typen vanaf een heerlijk ligbedje langs het zwembad met een cocktail binnen handbereik. Sorry voor de jaloersmakende ondertoon ;)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
