Hoogtepuntje!

Daar stond ik dan op het dak van Indochina! 3143 meter hoog, de Fansipan peak. Met nog geen 3 meter zicht door de dikke mist om me heen voelde ik me toch groots.

We zijn de vorige dag begonnen. Met een busje zijn we naar het startpunt op 1900 m gebracht. Diezelfde dag zouden we stijgen naar basecamp 2 op 2800 m hoogte. Een flinke klim voor de paar uurtjes die we hadden die dag.

De eerste 6 (van 30) kilometer op Ardennen-niveau verliepen prima. De zon scheen fel en de luchtvochtigheid in het berggebied is hoog, dus flink zweten was het wel. Op dit moment zijn we aangekomen in basecamp 1 op 2200 m voor een lunchstop. Onze lijven weer vol energie gooien en door om de laatste 400 m van die dag af te leggen.

Dit keer geen zoete bospaadjes meer, maar hellingen die met de minuut steiler en rotsachtiger werden. Ook het landschap veranderde van regenwoud achtig naar bamboo-bos die op de laatste paar kilometers voor kamp 2 meer wat weg hadden van een tarweveld op de bergruggen.

Aan het einde van de middag bereikten we kamp 2 op 2800 meter voor een overnachting. Tot onze grote verbazing stond er een gloednieuw 'guesthouse'. Een houten gebouw opgedeeld in verschillende kamers. Zelfs een europees toilet is aanwezig! Uiteraard slaap je nog wel steeds op een houten vlonder met een jogamatje met slaapzak. Echt koud was het gelukkig niet. Een trui en lange broek voldeden. Met de bouw van de kabelbaan merk je helaas wel dat de berg toeristischer wordt opgebouwd, want in kamp 1 waren ze ook al flinken het bouwen. Gelukkig voor ons is deze kabelbaan nog niet af en kunnen wij nog genieten van de sereenheid van het Hoang Liem gebergte - met wel af en toe wat bouwvakkers die voorbij komen-

's Nachts zijn er aardig wat hagel- en regenbuien overgetrokken dus de volgende ochtend was een natte boel op de trail. Vera hield het voor gezien. Dag 1 was voor haar heel zwaar geweest, waar hij voor mij in haar tempo juist alles is meegevallen.

Je wandelt dezelfde route terug als heen dus Vera konden we op de terugweg in kamp 2 weer oppikken. Omdat je de gehele afstand van de trail dus ook weer terug moet, maar dan in een middag tijd en Vera niet heel vlot is wilde Chang al om 06.00 uur vertrekken naar de peak. Ik heb geen oog dichtgedaan door klapperende deuren, regen- en hagelbuien op het tinnen dak en het gesnurk van mede-hikers in de aangrenzende cabines, maar om 06.00 uur stond ik klaar voor vertrek!

Met goede moed begon ik klimdag 2. Door alle regen was alles spekglad. De tracks (nu in eigen tempo) waren zwaar extreem na een nacht zonder slaap en een veel te zwaar Vietnamees ontbijt. Stijgen was soms gewoon een steile wand beklimmen. Soms met hulp van een lastig bereikbaar spekgladde metalen ladder en soms met een spekglad touw waarbij het leek op abseilen, maar dan omhoog (later natuurlijk wel omlaag). Ongezekerd met je rug tegen de muur langs een stijle afgrond en een gids die dit zonder blikken of blozen doet alsof hij brood aan het smeren is.

De laatste 30 minuten die je -voordat je de top bereikt- moet afleggen is één grote modderbende steil omhoog. Door de recente buien natuurlijk alleen maar verergerd. Een hike waarbij je met je kuiten in de modder gezogen wordt en dan maar omhoog moet zien te komen. Vlak voor de top stond ik op mijn bamboostok geleund alsof ik een pilsje teveel op had. Ik kon niet meer! Elke spier in mijn lichaam weigerde nog maar één stap te zetten! Mijn behulpzame gids hielp me het laatste stukje omhoog en daar stond ik dan; op een plateautje van enkele meters. In de mist! Klaar om als een lucifer van de berg te worden geblazen.

Waar doe je het dan voor? Voor dat gevoel dat je alles overwonnen hebt. Dat je jezelf zwaar over een grens heen getrokken hebt. Niks anders om je heen dan 'de elementen' en jij bent daar nu even onderdeel van. Dat is machtig!

Maar dan ... dan moet je nog terug. *PIEP* (gecensureerd) Weer door die blubber, weer langs rotsen afdalen. Weer omhoog en omlaag in de brandende zon over al die bergruggen. Hoe fysiek zwaar omhoog klimmen ook is, dit gaat mij echt makkelijker af dan afdalen. Bij klimmen weet je waar je gewicht heen gaat. Bij afdalen steek je je voet uit op hoop van zegen dat hij op de goede plek beland en niet wegglijdt of dubbel klapt. Vervelend bijpuntje is dat je constant met de punt van je schoen naar beneden loopt. Dalen is al niet fijn voor de knietjes, maar al helemaal niet als je een grote grote teen hebt waarvan de nagel bij iedere stap telkens een klap krijgt en je het gevoel hebt dat hij bij elke klap een millimeter naar binnen schiet. Voor die en gene die de film 'Wild' al hebben gezien, weten waar ik het over heb en wat de consequenties zijn. Ik zal jullie de details hier besparen.

We zijn heelhuids beneden gekomen. Vera trok het echt niet meer dus de terugweg heeft langer geduurd dan gehoopt. Supertrots op haar dat ze zo ver is gekomen! De afterparty is gevierd met een welverdiende been/voetmassage en een vette hamburger. Meal of champions ;)

Morgen nog een dagje rust hier in Sa Pa om de spieren even wat rust te geven en dan vertrekken we 's avonds alweer met de nachttrein terug naar Hanoi om meteen door te reizen naar Ha Long Bay.