Eerst even een kruisje slaan...

Hola,

Como estan?! Hoe gaat het met jullie?! Long time no see en ook lang niets van mij gehoord. Hoog tijd dus weer voor een mooi verhaal! Ga er maar even lekker voor zitten!

Het is witte donderdag als we, Remco en ik, na meer dan 24 uur op te zijn, aankomen in Antigua, Guatemala. En we belanden midden in de drukte van Semana Santa (heilige week). De straten van Antigua lijken wel rivieren van mensen te zijn geworden! Vanuit het hele land komen mensen naar Antigua om deze heilige week mee te mogen maken.

Even een stukje achtergrond:
De viering van Semana Santa in Antigua is de meest uitbundige van heel Latijns Amerika. Het is een week van nachtwaken, processies en Alfombra’s (bloementapijten op straat) ter ere van de heiligste week van de christelijke kalender.

De viering begint met een processie op Palmzondag en gaat de hele week door tot aan het hoogtepunt op Goede Vrijdag. Op donderdagavond worden de straten bedekt met patronen in gekleurd zaagsel en of verse bloemen, waarna op vrijdagochtend in een reeks processies de gang van Christus naar de plek van zijn kruisiging wordt verbeeld.

Na aankomst zijn we kort nog even de straat op gegaan om wat te eten en een glimp op te vangen van alle festiviteiten. Dat hebben we geweten: we belandden midden in de avondprocessie en daar kom je niet gemakkelijk doorheen. Ook de volgende morgen heeft het ontbijt hierdoor een uur vertraging opgelopen. We besloten er maar het beste van de maken en onze stadstour van de koloniale stad maar aan te passen aan de doorgaande processies. Een processie links? Dan gingen wij naar rechts...
De Passion is er niks bij!

Toen we halverwege de dag ontbijt op hadden en geld hadden getapt konden we op weg. Dat geld was nog wel even lastig, want alle banken zijn dicht en veel ATM’s zijn leeg vanwege Semana Santa. Ook kent Guatemala geen Maestro, dus onze bankpassen hadden we gerust thuis kunnen laten...

We begonnen onze stadstour net buiten de stad met een klim naar Cerro De La Cruz. Een groot kruis op de zuidelijke heuvel van Antigua met uitzicht over de stad en vulkaan Agua. Van daaruit zijn we terug naar de stad gelopen en hier wat doorheen geslenterd. De processies en hun drukte flink ontwijkend.

Zaterdag besloten we de drukte van de stad te ontvluchten en een 2-daagse hike naar de top van de vulkaan Acatenango te gaan maken. Jullie kennen me: onder het mom van ‘Do it BIG or go home’ kan een avontuurlijk bergtochtje niet ontbreken.

Zaterdag besloten we de drukte van de stad te ontvluchten en een 2-daagse hike naar de top van de vulkaan Acatenango te gaan maken. Jullie kennen me: onder het mom van ‘Do it BIG or go home’ kan een avontuurlijk bergtochtje niet ontbreken.

De avond vooraf lezen we nog even snel de tips door over het inpakken van je backpack. Een backpack? Ja inderdaad, met een volle backpack loop je namelijk zes uur lang naar de top van de vulkaan, berg op dus. Enige voorbereiding is daarom wel vereist...

Een beetje zenuwachtig stapten we om 08.00 uur het busje in richting de voet van de vulkaan. Nu ging het toch echt beginnen. Met ieder een stok in zijn hand en een backpack op de rug, klommen we stap voor stap in de brandende zon in het zware zand en gesteente omhoog. Het was nog maar een uur of negen in de ochtend, maar al bloedheet. Daarnaast ga je enorm de hoogte in, waar bijna iedereen wel op een bepaalde manier last van krijgt.

In etappes naar het hoogtepunt
De klim bestaat uit vier microklimaten. Eerst liepen we door akkerlanden, met veel los zand en gesteente. Elke stap omhoog, was ook weer een halve stap omlaag.

Nadat we het controlepunt - Acatenango is onderdeel van een nationaal park - gepasseerd waren veranderde het landschap naar een dichtbegroeid oerwoud met lianen en tropische bomen.
Na ongeveer 3,5 uur klimmen kwamen we aan op de lunchplek.

Na de lunch klommen we tussen de wolken in door een dennenwoud waar al wat minder groeit en de stijle klim iets afzwakte maar wat vlakker land. Een kleine verademing in de toch al wel flinke tocht! Tussen de wolken die Acatenango omringen begin je goed te merken dat de temperatuur ook flink is gedaald. Tijd voor een extra laag kleding!

De vulkaan Fuego ligt op nog geen kilometer afstand van ons te brullen als we na het laatste uur ploeteren door het dennenwoud het basecamp bereiken. ‘You’ve made it!’ horen we als we moe maar voldaan neerploffen naast het kampvuur.

Het laatste deel wat zal bestaan uit vulkanisch asland beklimmen we op dag 2.

Het is koud - en het wordt steeds kouder- dus de lagen kleding stapelen zich langzaamaan op. Hopende op een heldere avond wachten we ons warme avondmaal en het lava-spuwende spektakel van Fuego af. We konden tussen de wolken en de mist door enkele glimpen opvangen, maar iedereen had op een groter ‘cadeautje’ gehoopt na zo’n dag klimmen.

Rond 21.00 uur zocht iedereen zijn tentje op, want de wekker ging al om 04.30 uur voor het laatste deel van de klim.

Het is 04.00 uur op zondagmorgen als we na een brakke nacht voor de zoveelste keer wakker worden. We besluiten de tent open te gooien en zien een kraakheldere hemel. De volle maan, de sterrenhemel én Fuego die zich van zijn beste kant laat zien! We zien enkele uitbarstingen waarbij rook, as en lavasteen de lucht in worden gespoten en langs de krater naar beneden glijden.

Op naar de summit!
De woorden ‘you’ve made it’ klopten niet helemaal. We waren er namelijk nog lang niet! Die laatste anderhalf uur naar de top waren zwaarder dan de zes uur klimmen van de dag daarvoor. In het pikkedonker klommen we omhoog en bij elke stap die we zetten gleed je weer een halve stap naar beneden door het losse zand en gesteende. Verzuring alom en de ijle lucht maakt het ook allemaal niet makkelijker. Wat een lol denken jullie vast. Maar uiteindelijk, toen we eenmaal op de top van de vulkaan waren, in de zwarte krater keken en de zon zagen opkomen op het topje van de wereld, was dit toch echt wel weer een hele mooie traktatie.

Terug lopen (of rennen) naar het basecamp gaat supersnel. Door het losse grind kan je een soort van naar beneden schaatsen of rennen. Een feestje om te doen! En fijn! Want iedereen snakte na alle inspanningen wel naar een ontbijtje.

Na het ontbijt was het inpakken en afdalen. Er stonden nog 2 uur voor de boeg om dezelfde hoogte, in een verkorte en nog stijlere route, nu weer naar beneden af te dalen.

En nu, nu zijn wij en onze vermoeide beentjes, na een welverdiende extra lange en extra warme douche een welverdiende lange siësta aan het houden. Remco slapend en ik typend.

Morgen vertrekken we naar Lake Atitlan, waar een heerlijke Sunset Lodge langs het meer op ons wacht.


P.S.:
Beeld en geluid van ons lijden en de prachtige omgeving waarin we liepen kunnen later worden bekeken