Life is beter at the beach

Daar ben ik dan! Inmiddels alweer een paar dagen in de reis.

Op dit moment lig ik op een lekker groot bed met de balkondeuren open dit blog te schrijven. Op de achtergrond genietend van de geluiden die Sri Lanka typeren; ritselende palmbladeren, toeterende tuktuks, maar ook de luid claxonnerende langsrazende trein hier vlak voor het guesthouse. Het hoort er allemaal bij en ik krijg er een glimlach van op mijn gezicht.

Maar laat ik bij het begin beginnen.
Over de vlucht kan ik vrij kort zijn; oordoppen in en oogkleppen op en voor je het weet ben je op plek van bestemming.
Het was een soepele reis die zonder enige problemen is verlopen. We hebben beiden een goede nachtrust gehad, dus we stapten fit het vliegtuig uit!

Einde zaterdagmiddag kwamen we aan op Bandarainake Airport wat ligt tussen Colombo en Negombo. We besloten eerst Negombo eens uit te gaan checken. Een snelle hop door de visumcontrole - waar de visums van 70 USD niet eens een blik waardig waren - en we stonden met onze tassen buiten. Hup de taxi in naar Negombo!
Net op tijd in Negombo om de zonsondergang vanaf het strand te gaan bekijken. Op het strand aangekomen kwamen we vervolgens in een drukte van jewelste terecht! Hele gezinnen die een verfrissende duik kwamen nemen, eetkraampjes op het strand vol lekkernijen, duizenden vliegers in de lucht en als kers op de taart later op de avond ook nog vuurwerk. Ik heb nog steeds geen idee waarom, maar het was een gezellig spektakel en een leuk begin van onze reis!

Na een gezellige eerste avond aan het strand, de pub en een kort bezoek aan Negombo de volgende ochtend, zijn we per bus afgereisd naar Colombo. In de pub vertelde een Engelse man met onverstaanbaar Essex-achtig accent - van het type veel meegemaakt, maar ook veel grootspraak - dat er een groot crickettoernooi (3 wedstrijden) was tussen Sri Lanka en Australië en dat zondag (de volgende dag) de eerste wedstrijd gespeeld zou worden. We namen ons voor daar eens wat sfeer van te gaan proeven. Hop de tuktuk in naar het stadion in de hoop ter plekke - al dan niet via de zwarte markt - tickets te kunnen scoren. We werden meteen tegengehouden door een stel militairen en daarna liep het heel raar. We liepen na onze staandehouding rechts langs de omheining in de richting van het stadion om 15 meter verder weer door het hek te worden geschoven door de volgende horde militairen. Jullie kunnen mijn verbazing begrijpen. We kwamen steeds dichter bij de ingang en kregen plots 2 tickets van een groepje Sri Lankanen in ons handen geduwd. Ze wilden er ook helemaal niets voor hebben. En tot mijn grote verbazing kwamen we er het stadion nog mee binnen ook!

Er stonden stoelnummers op de tickets, maar het werd ons al snel duidelijk dat het gewoon zitten was waar er plek is. En dat is lastig als er meer tickets verkocht worden dan er stoelen zijn. Zoals overal in Azië is het hier niet anders en wordt alles tot de nok gevuld. Bussen, treinen, tuktuks en dus ook stadions. Na een klein praatje met wat mensen hierover schoven ze op en konden wij ook gaan genieten van cricket in XXL vorm. Sri Lanka had 's middags al gebat, dus inmiddels was Australië aan de beurt. We hadden gehoopt dat Australië eerst moest batten, zodat we mee konden juichen met al die Sri Lankanen in het stadion, maar helaas; de toss was tegen ons. De sfeer in het stadion was er in ieder geval niet minder om! Denk je in dat je tussen een stel Manchester U hooligans voetbal zit te kijken, maar dan zonder het vloeken. Wat een enthousiasme! Muziek, waves, toeters, the whole shabam!

Een kleine 2 uur later kregen we wat honger en aangezien er in het stadion geen kruimel meer te krijgen was (de wedstrijd was om 14.30 uur begonnen en het was inmiddels tegen 21.00 uur) besloten we te vertrekken. Op naar het casino! Remco heeft zich hierop goed ingelezen en wist dat er een gratis buffet aanwezig was. Echte Hollanders dat we zijn gingen we hiernaar op weg ;-) Eigenlijk was alles wel gratis; eten, drinken, een shisha, de taxi naar huis midden in de nacht... Er was live muziek en live entertainment. Je wordt compleet op je wenken bediend. Wat een genot! Een puntje waar het HC in Nederland nog wat van kan leren.

Na een veel te korte nacht vertrokken we de volgende morgen naar het zuiden, Hikkaduwa om precies te zijn. We bestelden een Uber via de app, maar die kwam niet opdagen. The next best person die ons aansprak was Leo in zijn Tata Nano. Een man met heel veel praatjes waar geen touw aan vast te knopen is. Stel hem één vraag en hij praat zo een uur vol. En dan zit je 2 uur bij hem op z'n achterbank...

Inmiddels hebben we de geplande 2 nachten in Hikkaduwa, the surfers place to be, met 1 nacht verlengd en dat is goed toeven! Wat een heerlijk plaatsje!

Leo dropte ons in de middag af bij ons guesthouse langs de spoorweg met een iets te overenthousiaste manager, dus we zijn meteen richting strand vertrokken voor een duik. Had ik al gezegd dat het hier warm is?! Na een verfrissende duik in de ruige Indische Oceaan besloten we richting het turtle point te lopen. Uiteraard ondertussen te worden belaagd door mensen die tourtjes aanbieden. De schildpadden komen hier 's morgens bij eb aan wal, hoogstwaarschijnlijk omdat ze al jaren zeewier gevoerd krijgen zodra ze hier hun hoofd boven water steken, maar we wilden het toch even uitchecken. We maakten een praatje en liepen terug naar onze handdoekjes. Nog geen 10 minuten later werden we door één van de heren weer terug gefloten. Er was een schildpad gesignaleerd! Toch maar even gaan kijken dan. En jawel hoor, mevrouw schildpad van ruim een meter groot kwam haar maaltijd afhalen. Het blijft een tafereeltje wat uitgebuit wordt voor en door toeristen - wat te zien was aan het passief afwachtende Russische stel op het strand, wat meteen bovenop mevrouw schildpad sprong voor een foto toen deze maar dichtbij genoeg was om geen natte voeten te krijgen. En zodra mevrouw schildpad doorhad dat er een hysterische Russische vrouw achterop haar rug gesprongen was, trok ze zich weer terug de zee in. Russische vrouw hysterisch schreeuwend en gillend achterlatend. Zoals Theo Maassen over dit soort mensen zou zeggen; WEG!

De volgende dag regelden we een tuktuk om ons naar een aantal bezienswaardigheden in de buurt te brengen. De dag begon met een boottochtje over de lagune vlakbij. Vanwege het laagseizoen hadden we het bootje voor onszelf. En een goede tip van de tuktuk meneer om dit als eerste te doen voor het heetst van de dag. Het was een heerlijk rustgevend tochtje door de lagune met zijn mangroves en kleine tempeleilandjes.

Na de lagune bezochten we een turtle hatchery. Voor mij niet heel bijzonder meer, maar ik ben altijd blij dit soort, door overheid opgezette en ondersteunde projecten, te bezoeken. Het doet me goed te zien dat een land zich bewust is van bedreigde diersoorten en hier serieus wat mee doet. En tja, die kleine schildpadjes blijven toch ook gewoon het schattigste wat er is!

Het tsunami photo museum was de laatste stop van bezienswaardigheden om en rond Hikkaduwa. Want ook de minder leuke dingen horen bij de geschiedenis van het land wat je probeert te leren kennen. Een armoedig opgebouwd huisje van nog geen 10m2 volgehangen met duizenden foto's en uitspraken. Sri Lanka is, na Indonesië, het meest getroffen land van de tsunami in 2004. Twaalf jaar later kun je hier ook nog steeds de gevolgen van terugzien. De grootste impact van de tsunami was in het Noorden van Sri Lanka waar de golven ruim 15 meter waren. Hier in dit kleine plaatsje in het zuiden was de hoogte van de golf veel minder, maar de impact net zo erg. Een overvolle trein uit Colombo compleet van zijn rails gevaagd, toeristen die vanaf de 1e verdieping van hun resort de tweede golf van ruim 3 meter op zich af zien komen en geen vin verroeren, huizen compleet weggevaagd, het identificeren en bergen van lijken. Foto's die wij in het Westen nog nooit op tv voorbij hebben zien komen. Het nieuws in 2004 sloeg in als een bom, maar als je hier al deze foto's staat te bekijken en er komt een Sri Lankaanse man naast je staan die een been mist, en je je afvraagt of dat een gevolg van de tsunami is of niet, dringt de werkelijke ernst pas echt tot je door.

We lieten ons door de tuktuk meneer afzetten in Galle een half uurtje verderop om het Dutch Fort te bezoeken. Na een rondje over de muren van het Fort gelopen te hebben, ondertussen genietend van de uitzichten, gingen we het Fort binnen zijn muren ontdekken. Smalle straatjes vormen zich tot een heel dorp, wat ook hedendaags nog heel levend aandoet. We besluiten bij een beetje backpackersachtig restaurantje een hapje te eten en vertrekken daarna naar het busstation om de bus weer terug naar Hikkaduwa te pakken. Onze busrit naar 'huis' wordt opgevrolijkt door de Sri Lankaanse Toppers op het televisie voorin de bus. Dat kan Remco wel waarderen ;-)

Dag 3 in Hikkaduwa heeft geen agendapunten. Heerlijk! We nemen voor het ontbijt een duik in de zee in de hoop nog wat schildpadden tegen te komen, maar ze laten zich niet zien vandaag. Na het ontbijt keren we weer terug naar het strand, waar we beiden in de volle zon in slaap vallen. Het is 14.00 uur als ik, net zo rood als de krab op mijn bord van de avond ervoor, wakker word. Factor 30 werkt natuurlijk alleen prima als je blijft smeren...en dan moet je dus niet in slaap vallen. Niet handig als je je bijna recht onder de evenaar bevind. Ondertussen wordt Rem ook wakker en ook hij ziet rood. We zoeken de schaduw op voor een lunch en verschuiven daarna ook onze handdoeken naar de schaduw om nog even op het strand te kunnen blijven liggen. Eind van de middag besluiten we wat biertjes te kopen en op ons balkon even de hitte van de dag van ons af te laten glijden. Gelukkig blijkt de verbranding hierna mee te vallen.

Remco is het constante afdingen voor tuktuks of taxi's en dingen uitzoeken en regelen een beetje zat aan het worden, dus we besluiten te informeren naar een eigen auto met chauffeur. Het zal iets meer rust en een stuk meer comfort geven. Wellicht heb ik me hier iets te passief opgesteld om Rem niet teveel voor zijn voeten te lopen. Ik laat hem hier lekker het mannetje uithangen en stilletjes vind ik het best schattig en leuk om dit schouwspel keer op keer te aanschouwen ;-)

Tijdens het schrijven van deze laatste alinea zitten we dus in de auto met privechauffeur onderweg naar Tissamaharama (in de volksmond gewoon Tissa) waarvandaan we Yala National Park zullen bezoeken en besef ik me na een uurtje rijden, al starend uit het raam, dat ik het hele sport en spelletje van treinen of bussen uitzoeken, afdingen met locals etc toch wel een beetje zal gaan missen. Het zal een ander soort ervaring worden, maar dit hoeft niet slechter te zijn. We gaan het meemaken!