Tripje langs de Unesco Werelderfgoedlijst

Hoog tijd voor een nieuw epistel!

De nachttreinen in Vietnam bevallen goed en dus zijn we vanuit Sa Pa terug naar Ha Noi meteen op de bus gestapt naar de parel van Vietnam; Ha Long Bay. Dit keer een 3-daagse tour geboekt, zodat we zelf nergens meer het omkijken naar hadden. Ik voelde me ook wat schuldig dat ik Vera de Fansipan op getrokken heb dus ze verdiende wel wat extra pampering. 190 USD armer stapten we dus in de bus naar onze 4 sterrenboot.

Vanuit Ha Noi doet de bus er zo'n 3,5 uur over om naar Ha Long te rijden. Natuurlijk hadden wij de pech dat er een groep Maleisische senioren met verbale diarree instapte. Gelukkig hadden we niet dezelfde 'cruise' geboekt. Met vervolgens nog een tussenstop op een plek -je raad het al- waar gretige chinezen die in 6 dagen het land door sjezen in één klap al hun souvenirs kunnen aanschaffen. Van theekopjes, volledig nieuw gevulde kledingkasten tot aan metershoge buddhabeelden, werkelijk alles is hier te koop! Afijn: ...en door!

De junkboat was werkelijk al paradijs! Zachte bedden, zijden beddengoed, een massagedouche van top tot teen.
Het middagprogramma was er één in de categorie punctualiteit. Alles was op de minuut ingecalculeerd. Tijdens de lunch vaarden we uit. Vervolgens hadden we een uur voor de Suprising Cave. Echt verrassend was de grot niet tot het moment dat ik een stalagmiet meer op een mannelijk geslachtsdeel vond lijken dan de wijzende vinger zoals de gids hem beschreef. Dat vond de gids vooral verrassend.

Vervolgens vaarden we naar een naastgelegen baai waar we -jawel- 35 minuten de tijd hadden om vrij te kajakken. De zee in Ha Long Bay is altijd vrij kalm en helderblauw als een meer waar omhoog rijzende rotsen hun mosgroene wanden weerspiegelen op het water. Op de deining van het water kajakten we langs de rotsen van dit wereldwonder. We sloegen een baai in en zagen tot onze verrassing Luong Cave om de hoek verschijnen. Dat was onze tourleider ons even vergeten te melden. We kajakten de grot door en waren beland in paradijs! De grot gaf toegang tot een volledig door rotsen omringde lagoon, waar de stilte je beste vriend is. Geen boten met toeristen, alleen wij, de natuur en je hart die een paar slagen overslaat van verwondering van al dit pracht en praal. Vooral van de vredige stilte die je alles om je heen doet vergeten.

And then reality sets in. De kajak moet weer terug en we moeten door naar de volgende activiteit: Titop Island. Een kleine eilandje met strand en viewpoint. Dit laatste besloten we maar eerst te doen. Een flinke klim later met toch nog wat spierpijn in de bovenbenen kom ik helemaal bezweet boven aan. Titop Mountain geeft een mooi uitzicht over de Bay, maar viel tegen na het paradijs waar we ons nog geen uur eerder in bevonden. De duik in zee bij benedenkomst was daarentegen een welkome aangelegenheid. Maar ook hier: voor de klim en de verfrissende duik hadden we 45 minuten op de klok gekregen.

Na een overweldigend lekkere douche stond het avondeten op de boot al op ons te wachten. Het eten is heerlijk maar we hebben ons allemaal vooral laten verwonderen door de cursus creatief met wortel die de kok klaarblijkelijk ergens had opgepikt. Netten van wortel over de vis, roosjes van wortel op de borden, wortels op de meest creatieve manier die je maar kan bedenken. Het was een kleurrijk diner al met al.

De kleine groep van 15 personen zorgde voor gezelligheid alom en het was dan ook al vlot dat we ons met cocktails in de hand verplaatsten naar het zonnedek. De avond was gevallen en we genoten van de kleine baai waarin we stil lagen voor de nacht.

De volgende morgen stond weer een nieuwe stipte planning gereed met als eerste agendapunt de pearlfarm. Een interessant proces, maar op een veel te vroeg tijdstip na een avondje cocktails.
Met nog een fietstocht in de planning keken we uit naar het moment dat we konden genieten van een vrije middag op ons eigen strand en de bijbehorende beachbungalow voor nacht 2. Voordat we afgegooid werden op ons eiland was onze tourgids op velen verzoek toch bereidt van zijn schema af te wijken en de boot ergens stil te leggen om ons de mogelijkheid te geven een frisse duik in zee te maken.

Verwelkomt door onze Poolse buren gooiden we bij aankomst onze packs in de bungalow, hebben een boek gepakt en zijn op een ligbed neergeploft. Voor mij van korte duur, want ik kon de verleiding niet weerstaan een potje te gaan beachvolleyballen met onze Poolse buren en nieuwe Britse vrienden.

Etenstijd op het eiland brak aan, waarna we ons bij onze Britse vrienden hebben gevoegd voor een potje pool. Dit kleine eiland is werkelijk van alle markten thuis om je te kunnen vermaken. De volgende morgen was het helaas weer tijd om terug te varen naar Ha Long om de bus weer terug naar Ha Noi te nemen. Diezelfde avond zaten we weer in een nachttrein. Ditmaal onderweg naar het zuiden, naar Hue (hway).

Na een vertraging van een uur kwamen we halverwege de ochtend aan in Hue. Spullen in de homestay afgegooid en er meteen weer op uit om nog wat van Hue te zien in de korte dag dat we er zouden doorbrengen. Homestays zijn geweldig! De familie waar je bij verblijft doet echt werkelijk alles om het je naar je zin te maken. Zoveel vriendelijkheid!

Hue was leuker dan we dachten en een extra dag hier had niet mis geweest, maar Hoi An staat hoger op ons lijstje. We wilden de middag in Hue besteden door de Citadel van de stad te bezoeken. Via onze lunchstop stuitten we echter op een veel betere optie. Met 40 graden was het zo bloody hot in de stad dat we een auto met chauffeur voor de middag hebben genomen en hierdoor meteen ook nog enkele pagoda's en tombes in de omgeving konden bezoeken. Meer in minder tijd voor een klein bedrag; we like!

Onze backpacks werden de volgende morgen al vroeg achterop de motor gebonden, want het was tijd voor een ROADTRIP! Á la Topgear leggen we in twee dagen een deel van de Ho Chi Minh Trail af van Hue naar Hoi An. Een route waarbij je de mooiste (berg)landschappen voorbij ziet zoeven. Waren we echt wel in Vietnam? Het landschap langs de trail leek soms wel de jungle Costa Rica.

Voor twee dagen konden we de verstikkende hitte van Vietnam even vergeten, konden we de wind door onze haren voelen, konden we genieten van de mooiste uitzichten, de lachende gezichten van zwaaiende kinderen langs de weg. En voor deze twee dagen was onderweg zijn leuker dan arriveren.

Daar was ze dan, de plek waar ik heel erg naar heb uitgekeken; Hoi An. Een stad om verliefd op te worden. Hoewel volledig gericht op het toerisme, is de ambiance er geweldig!

Een deel van Hoi An (Old Quarter) is door Unesco op de werelderfgoedlijst gezet en als je door de stad loopt waan je je in vervlogen gouden tijden van toen Hoi An nog een rijke handelsstad was. Vandaag de dag is Hoi An doordrenkt van lampionnen, winkels, restaurantjes en barretjes. Maar de koloniale handelshuisjes en de vele lampionnenlichtjes maken het een delight om naar te kijken en in te verdwalen.

Al vrij snel in de morgen zag ik één van onze Britse vrienden uit Ha Long Bay in een cafeetje zitten. We besloten 's avonds samen wat te gaan eten. Eten werd een borreltje en een borreltje werd een ontdekking van het Hoi Anse nachtleven. Verkeerde avond gekozen om dit te doen, want de volgende morgen moest ik om 07.00 uur alweer klaarstaan voor Neville's foodtour.

Vera zou deze ochtend een cooking class gaan doen, maar ik had daar in deze temperatuur niet zo'n trek in. Waar ik wel trek in had was het Hoi Anse voedsel en op hoog aanraden van velen kwam ik terecht bij The Original Taste of Hoi An geleid door Neville Dean. Een enorm gepassioneerde, charming en entertaining man uit Australië die zich hier 5 jaar geleden met zijn vrouw Colleen heeft gevestigd.

Om 07.00 uur *ouch* stond de pick-up klaar om mij en de rest van de groep naar de markt te brengen voor deel één van de tour. Dit deel werd door Neville's partner Sen uitgevoerd. Zij en haar team leidden ons op authentieke wijze over de markt langs rijen 'kraampjes' en naar verschillende eetgelegenheden. Tijdens de wandeling legde ze verschillende aspecten van de Vietnamese keuken uit. En ondertussen stopten we niet met proeven! We eindigden dit deel van de tour in een restaurantje in het Old Quarter waar Neville en zijn vrouw Colleen het overnamen. Nog meer gerechten kwamen op tafelen te proeven. Ik geloof dat ik tijdens de hele tour zo'n 50 gerechten op heb!

Aan alles was de passie voor eten bij Neville van zijn gezicht af te lezen. Met een motto als 'oorlog stopt zodra iedereen met elkaar aan tafel gaat' kon het ook niet anders dat dit laatste deel van de tour een geweldige ervaring zou opleveren. En hoe! Ik ben zo geïnspireerd geraakt door de passie, humor en charme van deze man! Een geweldige afsluiting van een aantal mooie dagen op een plek waarvan ik eigenlijk nog niet klaar was deze achter me te laten ...